نسبت شارپ (یا شاخص شارپ) به نام خالق آن ویلیام شارپ، برنده جایزه نوبل در سال 1990 در علوم اقتصادی نامگذاری شده است. این معیاری برای عملکرد سبد سرمایه گذاری است. نسبت شارپ نشان‌دهنده بازده پرتفوی بدون در نظر گرفتن نرخ بهره «بدون ریسک» است و نشان‌دهنده درصد بازده برای هر واحد ریسکی است که توسط سرمایه‌گذاری انجام می‌شود.
استفاده از نسبت شارپ به عنوان بخشی از استراتژی تحلیل بنیادی شما به ارائه اطلاعات مالی مهمی کمک می کند که می تواند برای اتخاذ تصمیمات تجاری هوشمندانه استفاده شود.
اسپردهای فشرده، بدون هزینه پنهان و دسترسی به بیش از 10000 ابزار دریافت کنید.
نسبت شارپ چقدر است؟
نسبت شارپ به عنوان معیار بازده تعدیل شده با ریسک یک سبد مالی تعریف می شود و برای کمک به سرمایه گذاران برای درک بازده سرمایه گذاری در مقایسه با ریسک آن استفاده می شود. این معیار ارزیابی می‌کند که یک معامله‌گر چقدر ریسک را متحمل شده یا می‌خواهد برای ایجاد آن بازده بپذیرد، که در غیر این صورت به عنوان نسبت ریسک / پاداش شناخته می‌شود. سرمایه گذاران قرار است به خاطر ریسک اضافی فراتر از نگهداری دارایی های بدون ریسک، غرامت دریافت کنند.
نسبت شارپ را می توان به راحتی برای هر سری زمانی از بازده بدون نیاز به اطلاعات اضافی در مورد منبع نوسانات و/یا سودآوری اعمال کرد. معمولاً برای مقایسه بازده های تعدیل شده با ریسک انواع مختلف سرمایه گذاری مانند سهام، ETF، صندوق های سرمایه گذاری مشترک و پرتفوی سرمایه گذاری استفاده می شود.
نسبت شارپ در مقابل نسبت ترینور
نسبت Treynor بر اساس همان منطق نسبت شارپ است. با این حال، هنگام اندازه گیری سطح ریسک، از ضریب بتا (به جای انحراف استاندارد) به عنوان پارامتر استفاده می کند، که به جای اندازه گیری کل ریسک پذیرفته شده توسط سرمایه گذار، تنها ریسک سیستماتیک، یعنی حساسیت صندوق به حرکات و نوسانات بازار را اندازه گیری می کند..
دارایی‌های مالی که دارای بتای بیشتر از یک هستند، حساس‌تر در نظر گرفته می‌شوند و بنابراین ریسک بالاتری نسبت به میانگین بازار دارند. برعکس، دارایی‌های مالی با بتای کمتر از یک کمتر از میانگین بازار در نظر گرفته می‌شوند. این انتخاب با این واقعیت توجیه می شود که ریسک خاص را می توان از طریق شیوه های متنوع سازی خوب حذف کرد، بنابراین، ارزیابی عملکرد باید صرفاً بر اساس مؤلفه ریسک واقعی ارائه شده در پرتفوی باشد.
نسبت شارپ در مقابل نسبت سورتینو
تفاوت بین این دو اقدامات ریسک اساساً این است که نسبت Sortino بیشتر روی نوسانات و نوسانات موجود در بالا یا پایین تر از بازده اضافی متمرکز می شود. ریسک اساساً حول محور این واقعیت است که ممکن است نرخ آستانه بازده مورد نظر سرمایه گذار حاصل نشود. نسبت شارپ از طرف دیگر ، بیشتر بر تغییرپذیری و نسبت ریسک/بازگشت تمرکز دارد.
از این منظر می توان اظهار داشت که از این دو شاخص می توان با هم استفاده کرد. از نسبت شارپ می توان به عنوان ابزار اصلی استفاده کرد و سپس می توان از نسبت Sortino برای تجزیه و تحلیل و انتخاب بین دو سرمایه گذاری استفاده کرد که نسبت شارپ نسبتاً مشابه دارند.
در بسته شدن ، ممکن است مفید باشد که به یاد داشته باشید که بیش از حد به این شاخص ها اعتماد نکنید ، زیرا اگرچه آنها مهم هستند ، اما می توانند سرمایه گذاران را به نتیجه گیری اشتباه سوق دهند. معمولاً ، تحلیلگران ترجیح می دهند از نسبت شارپ برای اندازه گیری اوراق بهادار سرمایه گذاری با استحکام کم و نسبت Sortino برای اندازه گیری اوراق بهادار سرمایه گذاری با استحکام بالا استفاده کنند.
نمونه نسبت شارپ
بیایید دو بودجه را که در یک دوره خاص به ترتیب 20 ٪ و 25 ٪ بازده کسب می کنیم ، مقایسه کنیم. اولی در حالی که از یک روند پایدار و منظم برخوردار است ، بازده 20 ٪ را به دست می آورد ، در حالی که مورد دوم در حالی که با یک سری نوسانات قوی روبرو است ، به 25 ٪ بازده می رسد. صندوق اول به طور کلی سود کمتری دارد اما در عین حال در معرض نوسانات کمتری قرار دارد و بنابراین می تواند نسبت شارپ مطلوب تر داشته باشد. این نسبت می تواند به ما نشان دهد که یک سرمایه گذار با توجه به خطرات بیشتر ، چه مقدار بازپرداخت می کند.
فرمول نسبت شارپ
فرمول نسبت شارپ به شرح زیر است:
[r (p) - r (f)] / s (p)
R (P): بازگشت نمونه کارها مورد انتظار
R (F): نرخ بازده بدون ریسک
S (P): انحراف استاندارد از بازده نمونه کارها
محاسبه نسبت شارپ
نسبت شارپ بازده به دست آمده توسط مدیر صندوق (RP) را با بازگشت ابزارهای بدون ریسک (RF) ، مانند اوراق قرضه دولتی ، و با سطح ریسکی که توصیف ترکیب نمونه کارها مدیریت شده (SP) است ، مقایسه می کند. واد
شماره ساز فرمول فوق به به اصطلاح بازده اضافی ، یعنی تفاوت بین بازده نمونه کارها و بازده دارایی های بدون ریسک اشاره دارد. ارزش تفاوت گفته شده باید مثبت باشد ، زیرا یک ارزش منفی به این معنی است که سرمایه گذار می توانست بازده بهتری نسبت به آنچه که توسط مدیر صندوق به دست آمده است ، در صورت سرمایه گذاری در ابزارهای مالی بدون ریسک ، به دست آورد.
مخرج پارامتری را نشان می دهد که نشان دهنده میزان ریسک دارایی های صندوق است، به عبارت دیگر، نوسانات (انحراف استاندارد) بازده پرتفوی. به طور کلی، شاخص شارپ افزایش بازده به دست آمده توسط مدیر صندوق را برای هر واحد ریسک اضافی اندازه گیری می کند.
بیایید فرض کنیم که یک سرمایه‌گذار می‌خواهد دو صندوق سرمایه‌گذاری مشترک متفاوت در پرتفوی خود را با سطوح ریسک متفاوت مقایسه کند. همانطور که قبلاً ذکر شد، هر دوی که ریسک بیشتری دارند، بازده بیشتری خواهند داشت، اما کدام یک نسبت به ریسک مرتبط با سرمایه گذاری، بازده بالاتری دارد؟نسبت شارپ ممکن است نشان دهد که کدام یک عملکرد بهتری دارد.
سرمایه گذاری X:
بازده نمونه کارها: 40%
نرخ بدون ریسک: 20%
انحراف معیار: 5
سرمایه گذاری Y:
بازده نمونه کارها: 60%
نرخ بدون ریسک: 20%
انحراف معیار: 80
نتایج نسبت شارپ:
سرمایه گذاری Y: 0. 5
سرمایه گذاری Y خارج سرمایه گذاری X را انجام داد، اما این لزوماً به این معنی نیست که سرمایه گذاری Y نسبت به سطح ریسک خود عملکرد خوبی داشته است. در واقع، بر اساس نسبت شارپ، سرمایه گذاری X نسبت به ریسک موجود در سرمایه گذاری بهتر عمل کرد.
نسبت شارپ خوب چیست؟
نسبت شارپ کمتر از 1 بد در نظر گرفته می شود. از 1 تا 1. 99 کافی/خوب، از 2 تا 2. 99 بسیار خوب و بزرگتر از 3 عالی در نظر گرفته می شود.
هر چه نسبت شارپ یک صندوق بیشتر باشد، بازده آن نسبت به میزان ریسک سرمایه گذاری پذیرفته شده بهتر است.
نسبت شارپ در معاملات
نسبت شارپ کاربرد دوگانه ای دارد: به سرمایه گذاران کمک می کند تا بفهمند کدام صندوق سرمایه گذاری یا سبد سرمایه گذاری از نظر بازده و ریسک کارآمدتر است، و بنابراین، بر اساس سطح ریسکی که سرمایه گذاران مایل به پذیرش هستند، بهترین سبد را شناسایی کنند. آن بازگشت را دریافت کنید. به عبارت دیگر، به سرمایه گذاران کمک می کند تا بفهمند آیا یک صندوق خاص با نگرش آنها نسبت به ریسک سازگار است یا خیر.
